"The Brussels Journal" heeft de ambitie om een spreekbuis te zijn voor al wat zo al rechts en conservatief rond loopt in Brussel. Ze lonken dan ook actief naar de Amerikaanse neocons en hopen in de smaak te vallen met een voorspelbaar navenant discours. Dat valt ook te merken aan de bezoekcijfers. Van de ca. 9000 bezoekers (volgens webstats) per dag komt niet minder dan 44% uit de VS, slechts 12% uit België en de rest een beetje van overal, maar met een overwicht van Angelsaksische landen. Logisch, want de voertaal is in het Engels en ook inhoudelijk sluiten ze dus perfect aan bij George Bush, Johan Howard (Australië) en co. Hoofdredacteur en uitgever is Paul Beliën, man van Alexandra Colen en medewerker van het VB.
Interessant aan "The Brusssels Journal" is dat hun teksten je perfect kunnen binnenleiden in het neo-conservatieve discours - met alle verbogen argumentatie, drogredenen en op de spits gedreven verwoordingsstrategiën van dien. Erg verassend komen ze zelden uit de hoek. Zo is de opinie van Paul Beliën over Israël netjes in regel met de geldende politiek. Zijn opinie "Why Europeans should support Israel" is daar een schoolvoorbeeld van. Reeds in zijn eerste zin heeft de auteur het over "the powerful anti-Israeli and sometimes outright anti-Semitic current that is prevalent in too much of Europe’s media." Iedereen die het 'conflict' een beetje volgt weet dat je de gemiddelde Europese media bezwaarlijk anti-Israëlisch kan noemen, enkele extreem-linkse bladen daargelaten. De middenmoot is ten hoogste pro-Palestijns, maar dan vaak ingebed in een zalvend discours waarbij Israël zwaar wordt goed gepraat. Nog volgens Beliën staan de meeste Europese media commentators vijandig tegenover de Joodse staat Israel, omdat ze kwaad zijn op iedereen die zich verdedigt tegen de Islamitische Jihad... Is het Beliën bekend dat het Islamitische Hamas slechts relatief recent op het strijdtoneel is verschenen en dat de partij die de voorbije 40 jaar streed tegen de Israëlische bezetting een seculiere beweging was en nog steeds is?
Een andere reden voor die zogenoemde "haat van de media-commentatoren," zou zijn omdat ze hun eigen schuldgevoelens tegenover de Holocaust willen projecteren op Israël door de joden als schurken af te schilderen en de Palestijnen als slachtoffers. Te gek voor woorden? Het wordt nog sterker. Beliën citeert de franse filmmaker Pierre Rehov die het heeft over "een nieuwe vorm van Nazisme..." Wel wel. Wie hoort er nog thuis in het rijtje geestesgenoten van Beliën: de SPaanse journalist Sebastian Villar Rodriguez. Die zou gezegd hebben:“We hebben 6 millioen joden vermoord om vervolgens 20 millioen moslims binnen te brengen.” Kwestie van de Palestijnen, die er niets mee te maken hebben, nog maar eens aan de holocaust te koppelen.
Een andere stem is die van Hugh Fitzgerald die in de beste traditie van de 'botsende beschavingen' de volgende onzin poneert: “Het verlies van Israël zou de Arabieren en moslims met zulk triomfalisme vullen dat hun Jihad in West Europa en elders een gigantische boost zou krijgen. Zij (Arabieren en moslims) willen dat Islam over de wereld heerst." Een uitspraak die blijk geeft van een totale onbekendheid met het terrein. Als er iets is waar over Mohammed modaal het eens is met zijn buurman dan is het wel dat de Israëlische agressie moet stoppen. Maar of al die gewone moslims dan plots en masse naar het Westen zullen op marcheren? Dat veronderstelt een indrukwekkende eensgezindheid onder de miljoenen moslims van Tanger tot Djakarta - en die bestaat niet.
En dan gaan ze de tour op van de etnisch-culturele-historische verwantheid: "the term 'Judeo-Christian' is not a cliche. We cannot defend Western civilization without defending its Jewish component, without which modern Western culture would have been unthinkable." Iemand die zoiets poneert leeft nog in de 19e eeuw. Overigens zal je de joodse cultuur niet helpen door de staat Israel te verdedigen. Als er reden bestaat voor joden uit de diaspora om zich zorgen te maken, en die bestaat, dan zouden ze beter aansturen op een fundamentele regimewissel in Tel Aviv dan in Amman, Caïro enz.
