Mickey Mouse in Palestina

Kik Kif heeft het onderzoek van Brian Whitaker, journalist bij de Guardian, ingekeken en samengevat. Het Palestijnse meisje dat overal ter wereld werd opgevoerd omdat het schokkende uitspraken zou doen... de vertaling is een product van het Middle East Media Research Institute, afgekort MEMRI. Dat is nog maar eens één van de vele tentakels in het veelkoppig monster dat de zionistische propagandamachine is geworden. En dat niet eens noodzakelijk in een georganiseerde vorm.

Dat je met zulke 'vertalingen' weg kan komen in de mainstream pers is eigenlijk ongelooflijk. Het toont aan hoezeer men bereid is de vooronderstellingen van het instituut klakkeloos over te nemen. Anderzijds toont het aan dat de Zionisten steeds driester worden in het proberen goedpraten van hun favoriete staat.

Islam en democratie – de angst voor het moderne; Fatima Mernissi

Bij het samenstellen van het boekenlijstje voor ons verblijf in Marokko stootte ik op een boek van Fatima Mernissi dat nog ongelezen in mijn bibliotheek stond: Meer dan 15 jaar voor Foaud Laroui en Sami Zemni schreef de Marokkaanse sociologe al een knap boek over de verhouding tussen Islam en democratie. Het was kort na de eerste golfoorlog en de angst voor het Westen kreeg door de oorlog een nieuwe impuls onder de volksmassa's in het midden oosten en de Maghreb. De protesten werden echter heel éénzijdig voorgesteld door de Westerse media. De moslimwereld als monolithisch blok was geboren. Nu, 15 jaar later, is dat beeld alleen maar verergerd en hebben de extremisten ook de armslag gekregen die ze toen enkel nog in theorie hadden.

Ook het verhaal van Joris Luyendijk (“Het zijn net mensen”) wordt hier bevestigd: het verhaal van hoe de Arabische en Maghrebijnse régimes een status-quo handhaven: het handvest van de Verenigde Naties ondertekenen en thuis een dictatuur in stand houden waar onder meer gelijke rechten voor mannen en vrouwen een verre droom blijven. Ze doen dat door de Arabische volksmassa's er voortdurend van te overtuigen dat de Verenigde Naties een oord zijn van schijnheiligheid en manipulatie.

"De Islam is waarschijnlijk de enige monotheïstische godsdienst waarvan het wetenschappelijk onderzoek systematisch wordt ontmoedigd, om niet te zeggen verboden." Volgens Fatima Mernissi is dit omdat "een rationeel ingestelde islam niet in dienst kan gesteld worden door despoten." Daarmee is meteen duidelijk hoezeer de krachtsverhoudingen in de regio leunen op een manipulatie van de samenleving. Alles wordt gemanipuleerd door de machthebbers - een groot deel van de energie en de middelen die het land ter beschikking heeft gaat naar het controleren van de binnenlandse vijand. De taal en de religie zijn de belangrijkste instrumenten om de hoofden en harten van de bevolking op dezelfde lijn te houden. Voor Mernissi zijn de integristen van de moslimpartijen in die zin bondgenoten van de machthebbers die hen vaak heimelijk steunden. Maar ook dat 'bondgenootschap' is de leidende klasse in het gezicht terug ontploft. Door het uitblijven van enig perspectief op deelname aan de macht zijn sommige strekkingen geradicaliseerd en hebben ze gekozen voor het extreme geweld dat we gezien hebben de laatste jaren.

Lees de volledige recensie

Terug thuis - in Palestina meer van hetzelfde

Een beetje later dan beloofd, maar weer thuis komen na drie maand op reis houdt steeds meer in dan je denkt. We hebben anders goed 'gewerkt' - 136 bladzijden tekst bijeen geschreven. Ze staan nog steeds te lezen op ons reis blog Arcazaar2007.
Nog een halve week voor ik mijn collega's terug zie op 11.11.11, dat geeft me nog een beetje tijd om één en ander af te werken. Onder meer een recensie van "Islam en democratie," een baanbrekend boek van Fatima Mernissi dat 15 jaar in mijn boekenkast stond en dat ik meenam naar Marokko.

Ondertussen lees ik op het weblog van Anja Meulenbelt haar schrijnende getuigenis over de situatie in Gaza en mijn hart bloedt alweer hevig. Na twee dagen van enkele summiere berichten in de vaderlandse pers genre "Israeli's sluiten elektriciteit af in Gaza," lees ik met stijgende verontwaardiging het verslag van de Nederlandse politica - één van de weinige met een engagement voor het drama in Palestina.

Het blijft maar duren en niemand steekt een vinger uit. ALs ik de dag erna bezig ben met de voorbereiding van het laatste nummer van Amnesty Nieuws, het ledenblad van Amnesty Vlaanderen, stoot ik op het volgende stuk in de Amnesty nieuwslijn: "Evictions crisis deepens for Palestinian villagers". Want er is natuurlijk niet alleen Gaza. Ook op de Westelijke Jordaanoever is de IDF (Israeli Defence Forces) zoals gewoonlijk bezig met Palestijnse families uit hun huizen te drijven, die huizen vervolgens vakkundig (ze hebben daar een indrukwekkende handigheid in verworven) met de grond gelijk te maken en tenslotte aan het gebied een militaire status te geven. Op hetzelfde moment breide n de illegale nederzettingen van de kolonisten in de buurt steeds maar uit.

Als je denkt aan de oorlog in Libanon vorig jaar is het patroon duidelijk: komkommertijd in Europa en de VS is hét moment voor Israël om weer eens zwaar toe te slaan, zwaarder dan normaal, want toeslaan doen ze natuurlijk voortdurend, heel het jaar door, maar dat beseft de publieke opinie niet in het westen. Die werkwijze levert hen in de internationale perceptie twee voordelen op: (1) in de zomer is de kans op reactie vanuit het westen kleiner, gezien iedereen op vakantie is; (2) ze kunnen de bewering volhouden dat er 'tijdens het jaar' geen systematische repressie bestaat, want er is tijdens de zomer al hard opgetreden. Al de rest zijn gerichte acties als reactie op Palestijnse agressie.