Ontwikkelingssamenwerking en media

Vanochtend stelde 11.11.11 de resultaten voor van een onderzoek naar het draagvlak van ontwikkelingssamenwerking. Tijdens de persconferentie stelde een opmerkzame journalist hardop vast dat de nieuwste vorm van ontwikkelingssamenwerking nl. rechtstreekse budgetsteun aan regeringen in het zuiden de minst populaire vorm van o.s. is voor de gemiddelde Vlaming. En dat terwijl momenteel een groot stuk van het officiële budget precies daar naar toe gaat. Ignace Pollet, academicus en auteur van het rapport kaatste de bal terug naar de media: volgens hem is de beperkte en éénzijdige berichtgeving van de Vlaamse media mee debet aan het slechte imago van de Afrikaanse politieke klasse in Vlaanderen. Daar zit wat in.
Afgelopen maandag outten Geert Sciot (ex-De Morgen) en Daniel Biltereyst (Universiteit Gent) zich als juryleden voor het Fonds Pascal Decroos. Zij waren de afgelopen twee jaar lid van het tijdelijk geheim genootschap dat de aanvragen voor een journalistenbeurs van het Fonds beoordeelt. Marc-Antoon De Schryver schreef een verslag op Indymedia. Eén van aangehaalde problemen is het verdwijnen van specialisten onder het journaille.

Mensenrechten zijn geen strategie

Philip Alston, de speciale rapporteur voor willekeurige executies bij de Verenigde Naties, heeft een probleem. Alston maakt deel uit van het legertje rapporteurs dat voor de VN verslag uitbrengt over mensenrechtenthema's. Alleen krijgen ze zelden of nooit toegang tot de landen die ze willen onderzoeken. Niet dat ze botweg de toegang geweigerd worden, zo ver gaat alleen de despotische stadstaat Singapore. De meeste landen blijven geplande bezoeken gewoon oneindig uitstellen. Of ze doen of hun neus bloedt en antwoorden eenvoudig niet op de vraag uit New York… En de heel geslepen leiders geven eerst met veel misbaar hun akkoord om dat daarna in alle stilte terug in te trekken.

Bovendien: de bevoegde 'Raad voor de Mensenrechten' laat betijen. Hun oprichtingsresolutie suggereert nochtans dat dit soort problemen door hen moeten opgelost worden. Blijkbaar leidt de Raad aan hetzelfde gebrek aan daadkracht als haar weinig illustere voorganger, de VN-mensenrechtencommissie. Als het erop aan komt landen op de vingers te tikken heeft de Raad voor de Mensenrechten geen enkel mechanisme om de verzoeken van de rapporteurs op te volgen. De raad wordt bevolkt door 47 mensen van evenzoveel landen die zich kandidaat gesteld hebben en verkozen zijn in de Algemene Vergadering. Daar zijn zes landen bij die zelf niet reageerden op een uitnodiging om een rapporteur te ontvangen… Overigens zijn er weinig landen voor wie het bezoek van een rapporteur géén genante statistieken zou opleveren.

Wat willen we dan eigenlijk: een Raad met een mooie naam maar die verder machteloos moet toekijken wegens totaal gepolitiseerd en het voorwerp van strategische spelletjes onder landen? Of een Raad die bestaat uit ongebonden mensen met een engagement en mandaat om te doen wat moet gebeuren? Goed, een voorstel: kandidaat-landen moeten hun vertegenwoordiger kiezen uit hun nationale parlement. Kwestie van de Raad een legitiem karakter te geven. Verder hebben de grote mensenrechtenngo’s met raadgevende bevoegdheid een vertegenwoordiger in de raad. Beslissingen worden genomen met gewone meerderheid van stemmen. Het hoeft niet zo moeilijk te zijn.

De machtsgreep van de apenplaneet - een gesprek met Piet De Moor

Piet de Moor is een geëngageerd man. Iemand die gaat voor zijn principes, ook al moet hij daarvoor een aantal heilige huisjes omver schoppen. Dat deed hij in 2006 met zijn zg. ‘bitterbrieven’ waarin hij de krant De Standaard en de Vlaamse media in het algemeen de mantel uitveegde om hun vermeende banalisering van extreem rechts. Ik had voor Amnesty Nieuws een gesprek met hem dat meanderde tussen het gevaar van extreem rechts, het conservatisme in Oost-Europa en de verkleuterende media.

Schrijver De Moor ziet vele parallellen tussen het discours van extreem rechtse partijen in Vlaanderen en het totalitarisme, dat hij al jarenlang bestudeert. Zijn favoriete biotoop is het naoorlogse oost- en midden Europa. Hij schreef er verschillende boeken over. De Moor is een journalist die, moest hij werkzaam zijn in pakweg Colombia of Iran, hoog zou scoren op de lange lijst dissidenten waarvoor Amnesty briefschrijvers over heel de wereld in hun pen kruipen. Wat is volgens hem de aantrekkingskracht van het extreemrechtse discours? Zouden mensen ondertussen nog niet beter moeten weten? “Het is eigen aan de mens dat je bij elke generatie opnieuw moet beginnen. Maar je kan steeds leren uit de geschiedenis. Vandaar dat contact tussen de generaties belangrijk is. Als je geen transmissie hebt naar het verleden en je leidt aan de perceptie van ‘wij kunnen alles’ dan zijn anderen alleen maar lastig.”

Lees het volledige interview

Racisme in opmars

Volgens een recent rapport van het Europees Netwerk tegen Racisme is racistisch geweld en haat tegen moslims in opmars in ons land. In zijn edito schrijft Jan-Pieter Everaerts van de onvolprezen nieuwsbrief Diogenes openhartig over de "verlammende angst" die hij ziet bij vele mensen voor 'vreemdelingen' en meer specifiek voor de Islamitische medeburgers.
In het boek Cultu(u)renpolitiek wijst KifKif met een beschuldigende vinger naar de 'culturalisering' van het politiek debat. Dat zou er volgens hen voor zorgen dat hele bevolkingsgroepen gestigmatiseerd worden omdat ze tot een bepaalde culturele groep zouden behoren.

Volgens mij is het verklaringsmodel van de 'culturalisering' zeker één (belangijke) oorzaak voor de polarisering in de samenleving. In die zin is het boek van KifKif een belangrijke studie. Anderzijds is alles wat op ons af komt vaak ook gewoon te veel. In een volgende post wil ik daar nog een boom over op zetten.

Klimaatproblematiek gaat over mondiale rechtvaardigheid

Het Indonesische eiland Bali vormt van 3 tot 14 december het decor voor de klimaatconferentie van de Verenigde Naties. Het worden cruciale onderhandelingen die in het teken staan van een Post-2012 akkoord. Kyoto was een eerste (weliswaar beperkte) stap om de globale emissies naar beneden te halen. Tijdens de klimaattop in Bali moet het proces opgestart worden om tijdig een vervolgtraject uit te stippelen. Een diplomatieke uitdaging zonder weerga!

De klimaatproblematiek is in sé een mondiaal rechtvaardigheidsvraagstuk. De landen in het zuiden hebben het minst bijgedragen aan het veroorzaken van de opwarming van de aarde, maar worden wel het zwaarst getroffen door de gevolgen ervan. De geïndustrialiseerde landen moeten dan ook het voortouw nemen in de strijd tegen de klimaatverandering.

An Heyerick (VODO) en Saar Van Hauwermeiren (Oxfam Wereldwinkels) volgen de onderhandelingen in Bali met een bijzondere aandacht voor de belangen van het zuiden. Ze houden een blog bij op de VODO site. De officiële teksten en speeches en on-line webcasts vind je op de site van de Verenigde Naties.

“Egyptische regering gebruikt fatwa’s voor politieke doelen”

"Op weg naar Mekka" was een mooie reeks als reisreportage. Maar ook niet meer dan dat. Spijtig genoeg werd ze overal veel te serieus genomen en dat heeft veel te maken met de opstelling van Jan Leyers zelf. Leyers bediende zich tijdens zijn reportages meer dan eens van een pseudo-journalistieke aanpak. Hij stelde vaak dezelfde directe vragen en kreeg doorgaans antwoorden die het cliché bevestigden. Tot daar toe. Problematischer werd het als Leyers werd opgevoerd in de media als een grote islam-specialist die hij niet is.

Als Leyers dan toch een journalistieke kijk op de wereld die hij doortrok wilde bieden waarom geeft hij dan niet wat meer politieke context mee? Nu lijkt het of de islam onverenigbaar is en blijft met onze Westerse wereld: een puur geval van 'botsing tussen beschavingen.' Als in de islamitische wereld (waarvan Leyers met deze reis slechts een klein, weliswaar belangrijk deel van bezocht) religie en staat moeilijk te scheiden zijn dan heeft dat veel te maken met de belangen van de régimes. Die misbruiken de islam voor hun eigen beperkte doeleinden. En zolang ze daarbij de westerse belangen niet schaden, blijft kritiek uit de VS of Europa uit. Een prachtig voorbeeld daarvan viel recent te noteren in Egypte. Daar zei een hoge rechtsgeleerde dat smaad aan de president bestraft moet worden met zweepslagen en dat de politieke opvolging van vader op zoon conform is met de Koran. De grootimam van de invloedrijke Al-Azhar Universiteit in Caïro, Sjeik Mohamed Sayed Tantawi, verklaarde dat op een religieus festival waarop ook de Egyptische president Hosni Moebarak aanwezig was, en haalde een koranvers aan om zijn stelling te staven. De man in kwestie is benoemd door president Moebarak hemzelf...

Jan Leyers had beter eerst eens naar Michael Palin gekeken voor hij hieraan begon. De zelfrelativering en ook de milde humor van de Britse reportagemaker en acteur blijven gewoon superieur. Palin geeft zich dan ook niet uit voor tweedehands journalist.

Lees het bericht op ipsnews