Don't hate, Educate!

Don't hate, Educate! En vervolgens, na een nogal lange maar mooi vormgegeven intro: "Welcome to ZeroNet, where we Un-learn stereotypes & Re-learn each other..."
Achter die veelbelovende slogan schuilt een mooie website die Islamitische en Westerse culturen dichter bij elkaar wil brengen door convergerende cultuuruitingen in de schijnwerpers te zetten. Zo kan je leren dat er vergelijkbare uitdrukkingen bestaan in vele talen. Er zijn ook gemeenschappelijke projecten rond culturele uitwisseling. De initiatiefnemers noemen het een "cross-cultureel project." Ze zochten ook naar iets dat je de grootste gift van de Islamitische cultuur aan de mensheid zou kunnen noemen, er ze kwamen uit op het cijfer 0 - of Zero in het Engels. Het belangrijkste cijfer in het numerische systeem, zonder hetwelke er geen sprake zou zijn van handel, technologie, krediet kaarten, auto's, vliegtuigen, video spelletjes enz.

Het lijkt allemaal wat soft maar het is een verdienstelijke poging om toenadering te zoeken zonder in het offensief te gaan en zonder 'harde' polariserende argumenten uit politiek en economie. En bovenal is het een verbluffend mooie website.

Het arme kleine Israël volgens Mia Doornaert

In haar "ranzig" stukje over de uitspraken van komiek Alex Agnew maakt Mia Doornaert in De Standaard zich druk over het feit dat zo veel mensen zich inzetten voor de Palestijnen. Naar haar eigen goede traditie draaft ze daarbij lustig door in haar argumentatie."Israël is klein, heeft geen olie, geen grondstoffen, slaat niet terug," meesmuilt ze. Zulke voorstelling van zaken kan je moeilijk serieus nemen. Israël heeft dan misschien geen olie, ze zijn wel de grootste netto-steunontvanger van de Verenigde Staten. In 2007 kreeg Israël maar liefst 6,8 miljoen dollar per dag. Met die stroom inkomsten die al tientallen jaren aanhoudt hebben ze één van de grootste wapenvoorraden ter wereld uitgebouwd, inclusief een illegaal kernwapenarsenaal. Het Israëlische leger is één van de best getrainde en uitgeruste legers ter wereld. De manschappen hebben dan ook gelegenheid genoeg om te oefenen. De voortdurende invallen in de bezette gebieden en acties tegen ongewapende Palestijnse burgers zijn sinds de tweede intifada nooit gestopt, ondanks verschillende éénzijdige staakt-het-vuren langs Palestijnse kant. Het aantal buitengerechtelijke executies is al lang niet meer te tellen. Meer dan 10.700 Palestijnen zitten in Israëlische gevangenen, de meeste daarvan zonder enige vorm van proces. Bij alle 'acties' van het Israëlische leger zijn sinds 2000 minstens 4528 Palestijnen vermoord (tegenover 1031 Israëli). Minstens 982 van hen waren kinderen (tegenover 119 Israëlische kinderen). Ook nu vermoord Israël dagelijks Palestijnen in de Gazastrook, rechtstreeks en onrechtstreeks, door het gebied de broodnodige leveringen van voedsel en medicijnen te ontzeggen, door ziekenhuizen zonder stroom te zetten enzovoort. Tegelijkertijd blijft Israël illegale kolonies bijbouwen op de Westbank. En vermits Europa noch de VS ook maar iets ondernemen om Olmert en zijn trawanten te stoppen doen ze ongenaakbaar verder. Het onrecht dat Israël de Palestijnen aandoet is zo systematisch en onvoorstelbaar, dat een vergelijking met kampen en gaskamers helemaal niet zo uitzinnig is.

De Joachim's en André-Rose's van deze wereld

Joachim Sanon is een eigenzinnige boer uit het straatarme Haïti. Hij deed wat weinigen doen en keerde de stad met haar miserie en haar sloppenwijken de rug toe. Na jaren van honger en uitbuiting ging hij terug naar zijn geboortedorp, vastbesloten om van het boerenbedrijf van zijn ouders een succes te maken. Hij sloot zich aan bij een boerenorganisatie en ging daar al snel een leiderspositie innemen. Zijn geheim: creativiteit en veel gezond verstand. Een verfrissend verhaal dus in de doorgaans sombere berichten over landbouwers in het zuiden die massaal have en goed verlaten om de sloppenwijken rond zuiderse metropolen te vervoegen. Het verhaal van Joachim en zijn vrouw André-Rose kan je lezen in een zeer lezenswaardig boek dat Stefan Broeckx schreef in opdracht van Broederlijk Delen.

Stefaan Broeckx is auteur en scenarist van onder meer Wittekerke. Broeckx weet hoe hij een verhaal moet vertellen. De keuze om dat te doen via de persoon van André-Rose is een gelukkige keuze. Die maakt dat je een persoonlijk verhaal krijgt dat alle aspecten van het leven in Cap Rouge (het landbouwersdorp waar Joachim en André-Rose wonen en werken) belicht. Had Broeckx enkel Joachim gevolgd dan was hij wellicht met een redelijk droog verhaal teruggekomen over de problemen van de haïtiaanse boeren.

Het is natuurlijk niet zo dat alle andere boeren in het zuiden de creativiteit van deze Joachim zouden missen en het m.a.w. aan zichzelf te danken hebben. Ook Joachim en zijn boerengemeenschap hebben het niet onder de markt. Vooral het gebrek aan steun van hun overheid - al is het maar het uitblijven van een goede wegverbinding met de hoofdstad - en de nefaste invloed van de internationale vrijmaking van de markt speelt hun parten. Voeg daar aan toe het gebrek aan kapitaal om te investeren in efficiëntere productiewijzen of in het maken van producten met een toegevoegde waarde en je zit met huizenhoge handicaps voor de lokale boeren. Het laatste nummer van IS - het blad van de Nederlandse overheidsdienst voor Internationale Samenwerking - zegt het ook in haar laatste nummer: "De redding komt van de boer" met als ondertitel "Landbouw terug van nooit weggeweest." De tijd is voorbij dat de enige oplossing voor de arme massa's in het zuiden zogezegd in de steden lag. Ten eerste zullen die steden er de eerste 100 jaren nooit in slagen om voldoende werkgelegenheid te scheppen voor al dat ongeschoold personeel. En verder is landbouw één van de sectoren waar het zuiden kansen heeft om zelf toegevoegde waarde te creëren en eigen middelen te genereren voor haar ontwikkeling. In haar laatste 'world development report' stelt de Wereldbank vast dat de enorme groei van China en India vooral te wijten is aan een spurt vooruit van hun landbouw. Willen andere landen in het zuiden dat voorbeeld volgen dan is de voorwaarde dat deze landen hun eigen markten mogen en willen beschermen. Iets wat Europa en Noord-Amerika decenia al eeuwen lang doet en wat ze nu aan de voormalige wingewesten wil ontzeggen. In die contradictie schuilt één van de grote onrechtvaardigheden en risico's van dit geglobaliseerde tijdsgewricht.

>> Meer over hoe Broederlijk Delen de boerenorganisatie Vedek steunt op hun campagnewebsite.

Van Istendael en Barnard doen hoofddoekendebat ontsporen

De manier waarop Geert Van Istendael en Benno Barnard het hoofddoekendebat binnen stormen is allesbehalve constructief. Wat voor zin heeft het om in dit debat stereotiepe beschuldigingen te uiten aan het adres van 'de Islam' met behulp van dan nog grotendeels verzonnen associaties? De twee auteurs stigmatiseren weer maar eens een paar miljard moslims door de gemeenplaatsen op elkaar te smijten.

Door het debat zo op de spits te drijven worden moslima's verplicht een keuze te maken en hun moslim zijn extra te benadrukken. Alsof hun identiteit louter wordt bepaald door hun religie. Alsof deze vrouwen niet ook andere overtuigingen kunnen koesteren... Misschien komen ze wel uit een seculiere familietraditie en kiezen ze uit pure frustratie voor een hoofddoek, of misschien zijn ze geïnteresseerd in het Soefisme en kan wat de imam zegt hun gestolen worden? Velen van hen hebben ook complexe affiniteiten met het land en de cultuur van hun voorouders. En wat met hun professionele interesses voor een vakgebied?
Hoe kunnen zij zich weerbaar opstellen tegenover conservatieve tendenzen binnen hun geloofsgemeenschap als onze samenleving hen voortdurend precies in die hoek drijft?

Link: "WAAROM WIJ HET HOOFDDOEKENVERBOD VERDEDIGEN"

In de bres voor Perwez Kambakhsh

Perwez Kambakhsh is een Afghaans journalist die in problemen kwam omdat hij teksten op het internet plaatste die de rol van vrouwen in de Koran onderzocht. Hij werd opgepakt, mishandeld en berecht zonder recht op juridische bescherming. Op de Amnesty site staat het hele verhaal. De krant De Morgen is een petitie gestart voor de journalist. Je kan de petitie ondertekenen op De Morgen on-line.

Het is niet de eerste keer dat via een krant opgeroepen wordt tot een petitie - denk aan één van de beroemdste gevallen, de oproep van Peter Benenson "Amnesty 1961" in de Britse krant The Observer in 1961. De aanleiding van de oproep was het oppakken van twee Portugese studenten na een heildrink op de vrijheid. Benenson was de stichter van Amnesty International. En tenslotte is de protagonist deze keer een journalist.