Waarom ik me aansluit bij Movement X
Enkele jaren geleden dacht ik dat onze samenleving eindelijk stappen vooruit aan het zetten was: er kwamen stilaan (eindelijk!) meer mensen met een andere kleur of met een andere naam in beeld. Hun stemmen klonken verfrissend op het publieke forum. Media begonnen werk te maken van meer diversiteit onder hun rangen, en er verscheen wat meer kleur op onze schermen.
Ondertussen heb ik mijn mening moeten herzien. Want ondanks de witte raven die hun rechtmatige plaats opeisen in de samenleving, blijven de cijfers hallucinant en gênant in de Europese context en in de complexe wereld van vandaag. Jonge mensen die opgroeien binnen de Maghrebijnse minderheden blijven oververtegenwoordigd in de armoedestatistieken. Op de arbeidsmarkt blijven mensen van andere origine worstelen met vooroordelen en discriminatie. In onze hogescholen en universiteiten studeren nog steeds veel te weinig mensen af met een andere kleur. En dat begint al in de lagere school, waar kinderen en hun ouders uit minderheden nog steeds af te rekenen krijgen met verwijdering in plaats van aanhalen, en waar witte kinderen vaak niet gewezen worden op het feit dat racisme in onze samenleving geen plaats verdient.
Ik merk een inertie in onze samenleving, en zelfs een terugplooien op een gedroomd verleden dat nooit bestaan heeft. We steken massaal onze kop in het zand. En onze politieke leiders doen niet anders dan ons er nog wat verder in te duwen.
De grootste maatschappelijke verwezenlijkingen zijn er in het verleden zelden of nooit gekomen door de politiek. Algemeen stemrecht, stemrecht voor vrouwen, vrijheid van meningsuiting, minimumlonen, sociale zekerheid enz. Dat is allemaal het resultaat van een lange strijd geweest. Veel van die verwezenlijkingen blijven overigens niet evident verworven voor de toekomst. Ik geloof dat de twee allergrootste uitdagingen vandaag de volgende zijn: (1) de onhoudbare menselijke druk op de natuurlijke hulpbronnen en (2) de groeiende ongelijkheid in onze samenlevingen. Met dit laatste bedoel ik niet alleen het economische aspect maar vooral ook het gebrek aan kansen voor zij die aan het kortste eind trekken: kansen op persoonlijke ontwikkeling (of ontwikkeling van de groep waartoe mensen behoren), kansen op het leveren van een betekenisvolle bijdrage, kansen op simpelweg "the pursuit of happiness" zoals een ander land dan het onze in zijn grondwet heeft staan.
Het trieste feit dat zoveel van onze jongeren (ja, het zijn die van ons) gaan vechten in Syrië is symptomatisch voor de toestand. De reactie van sommige van onze politieke leiders is helaas ook symptomatisch, ook al hebben ze soms zelf voorouders die net hetzelfde deden in een andere oorlog, een historisch gegeven dat ze nu willen bedekken met de mantel der liefde, gedoopt in een bad van historische nuances..
We hebben een pluralistische beweging nodig die buiten de particratie om mensen verzameld en een stem geeft.en die de strijd tegen ongelijkheid, discriminatie en racisme in het centrum plaatst van het debat. Een beweging die het dominante discours kan doen kantelen en die aantoont dat de samenleving nog steeds maakbaar is. Een beweging tenslotte die de urgentie van het probleem bij de politieke klasse zowel als bij de bevolking in hun gezicht kan duwen. Ik geloof dat MvX die beweging kan worden.
Ondertussen heb ik mijn mening moeten herzien. Want ondanks de witte raven die hun rechtmatige plaats opeisen in de samenleving, blijven de cijfers hallucinant en gênant in de Europese context en in de complexe wereld van vandaag. Jonge mensen die opgroeien binnen de Maghrebijnse minderheden blijven oververtegenwoordigd in de armoedestatistieken. Op de arbeidsmarkt blijven mensen van andere origine worstelen met vooroordelen en discriminatie. In onze hogescholen en universiteiten studeren nog steeds veel te weinig mensen af met een andere kleur. En dat begint al in de lagere school, waar kinderen en hun ouders uit minderheden nog steeds af te rekenen krijgen met verwijdering in plaats van aanhalen, en waar witte kinderen vaak niet gewezen worden op het feit dat racisme in onze samenleving geen plaats verdient.
Ik merk een inertie in onze samenleving, en zelfs een terugplooien op een gedroomd verleden dat nooit bestaan heeft. We steken massaal onze kop in het zand. En onze politieke leiders doen niet anders dan ons er nog wat verder in te duwen.
De grootste maatschappelijke verwezenlijkingen zijn er in het verleden zelden of nooit gekomen door de politiek. Algemeen stemrecht, stemrecht voor vrouwen, vrijheid van meningsuiting, minimumlonen, sociale zekerheid enz. Dat is allemaal het resultaat van een lange strijd geweest. Veel van die verwezenlijkingen blijven overigens niet evident verworven voor de toekomst. Ik geloof dat de twee allergrootste uitdagingen vandaag de volgende zijn: (1) de onhoudbare menselijke druk op de natuurlijke hulpbronnen en (2) de groeiende ongelijkheid in onze samenlevingen. Met dit laatste bedoel ik niet alleen het economische aspect maar vooral ook het gebrek aan kansen voor zij die aan het kortste eind trekken: kansen op persoonlijke ontwikkeling (of ontwikkeling van de groep waartoe mensen behoren), kansen op het leveren van een betekenisvolle bijdrage, kansen op simpelweg "the pursuit of happiness" zoals een ander land dan het onze in zijn grondwet heeft staan.
Het trieste feit dat zoveel van onze jongeren (ja, het zijn die van ons) gaan vechten in Syrië is symptomatisch voor de toestand. De reactie van sommige van onze politieke leiders is helaas ook symptomatisch, ook al hebben ze soms zelf voorouders die net hetzelfde deden in een andere oorlog, een historisch gegeven dat ze nu willen bedekken met de mantel der liefde, gedoopt in een bad van historische nuances..
We hebben een pluralistische beweging nodig die buiten de particratie om mensen verzameld en een stem geeft.en die de strijd tegen ongelijkheid, discriminatie en racisme in het centrum plaatst van het debat. Een beweging die het dominante discours kan doen kantelen en die aantoont dat de samenleving nog steeds maakbaar is. Een beweging tenslotte die de urgentie van het probleem bij de politieke klasse zowel als bij de bevolking in hun gezicht kan duwen. Ik geloof dat MvX die beweging kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten