Mijn tijd op de trein is onvervalste qualitytime

Wanneer de NMBS tevredenheidscijfers publiceert, kun je er donder op zeggen dat de reacties niet zullen uitblijven. Want met die tevredenheid zit het voorspelbaar niet goed. De stiptheid is weer achteruitgegaan en de treinen zitten vaak overvol. Zelf neem ik al meer dan twintig jaar bijna dagelijks de trein Antwerpen-Brussel. Ik mag er niet aan denken om die verplaatsing met de auto te moeten doen.

Van zodra ik 's ochtends van de fiets op die trein stap, daalt er een rust neer over mijn geest. Ik ga zitten, oortjes in en laptop open, af en toe naar buiten kijken, terwijl we de files op de Antwerpse ring voorbijzoeven, en er is tijd om dingen te doen of niet te doen. Ook al is het maar vijftig minuutjes, het is mijn tijd en die pakt niemand me af, tenzij ik dat zelf wil. Onvervalste qualitytime dus, om te lezen, na te denken of te werken als ik wil.

De laatste acht jaar neem ik voor andere verplaatsingen tijdens werktijd ook regelmatig een trein om dan het laatste stuk van mijn traject te doen met een Cambio-wagen of plooifiets. Het is verbazend tot in welke uithoeken van dit land je allemaal geraakt. Vanzelfsprekend worden al die verplaatsingen betaald door mijn werkgever, als het binnen de werktijd is. En werken doe je toch onderweg.

Minder uitstoot

Regelmatig moet je rechtstaan, dat klopt. Maar ook dan kun je de krant of een boek lezen, of door je berichten scrollen. Om maar te zeggen: die ritten op en neer, ze zijn steevast productief, ook al heb ik niets geproduceerd.

Ook de vertragingen zijn vaak lastig, maar regelingen treffen kan ook telefonisch of via WhatsApp. En ondertussen heb je toch ook weer, klein detail, ettelijke kilo's CO2-uitstoot vermeden, elke dag opnieuw. Willen we dus die vervelende trein alsjeblieft ook eens afzetten tegen het alternatief, namelijk slopende, niet-productieve autoritten, tussen duizenden anderen voortkruipend over dichtslibbende wegen, met hoge fijnstofconcentraties in de stuurcabine en de wetenschap dat je het klimaat mee naar de verdoemenis helpt.

We zitten in een mondiale crisis. En we moeten onze mobiliteit dringend vergroenen. De trein is een belangrijke oplossing, laat ons die omarmen. Iedere partij die dat echt wil doen, kan rekenen op mijn stem.

Wat ik in die twintig jaar overigens ook gemerkt heb, is de toenemende vriendelijkheid van het treinpersoneel. Geen idee of dat het gevolg is van een bewust beleid. Natuurlijk is er ook de occasionele conducteur die wat soberder is met zijn of haar glimlach, we zijn tenslotte allemaal mensen. Maar als iemand een bloemetje verdient in dit verhaal, dan zijn zij het. En dat ondanks stijgende reizigersaantallen, budgetten die onder druk staan en een minister die in geen velden of wegen te bekennen is. Il faut le faire.