Edinburgh, bewogen reis naar de G8-Top

Op een van de drie bussen naar Edinburgh: mensen van ATTAC, Oxfam en 11.11.11, Euromarsen en een aantal individuele activisten. Verder een Nederlander die zich vrijwillig als "legal observer" heeft aangemeld voor tijdens de demostraties. Ook een viertal journalisten: twee van Indymedia, een voor de multiculturele website Kif Kif en dan een radiojournalist van Radio 1.

Edinburgh, vrijdag 1 juli, 17u lokale tijd. Na een reis van maar eventjes 16 uur eindelijk gearriveerd. Reden voor die late aankomst is haast volledig te schrijven op het conto van de Britse controlediensten aan gene zijde van het kanaal. Die vonden het nodig om, voor onze bus de trein onder het kanaal op mocht, niet alleen ieder van ons en al onze bagage grondig door te lichten, maar ook nog eens de halve bus de demonteren op zoek naar gevaarlijk speelgoed. En dat demonteren kan je letterlijk nemen: een team van mannen met fluo jasjes en speciaal uitgeruste koffers ging de dekplaten rond de wielen van de bus te lijf met schroevendraaiers en vezen het hele ding eraf. Onze arme chauffeur bezag het verbazende schouwspel met weinig minder dan knikkende knieen en een weee gevoel in zijn maag. Het was ondertussen 1u25 's nachts en de trein van 1u30 stond op het punt te vertrekken, de vorige hadden we ook al gemist... Niemand op de bus begrijpt er iets van. Fabrice Collignon van het Belgisch Sociaal Forum, organisator van de busreis, wordt even terzijde genomen, hij moet zijn identiteitskaart afgeven. Wanneer hij die terugkrijgt weten we het wel zeker: dat wordt de trein van 3u30. Met andere woorden; bijna vier uur vertraging... Een eerste vette kluif voor onze vrt radio1 journalist Stijn Aelbers die het verhaal opneemt door de mond van Anke Hintjens van Oxfam Wereldwinkels. Het hoofd van de veiligheidsdiensten beweert dat "het oponthoud bedoelt is om ons te helpen, zo worden enorme files van bussen naar Edinburgh vermeden..."
Hoofdschuddend probeert iedereen eindelijk wat te slapen, terwijl we wachten op de volgende trein. Een bijzonder korte nacht wordt dat.

De volgende ochtend houdt iedereen zich onledig met het doorlezen van de bundel papier die David (Dessers, ook van het BSF) en Fabrice ons netjes bezorgd hebben. Daarin info over alles wat staat te gebeuren het komende weekend, de inzet van de G8 enz. Die is groot, want ondanks de reserves die iedereen heeft tegenover het ondemocratische clubje dat de G8 is, het zijn nu eenmaal de verzamelde staatshoofden van de machtigste staten ter wereld. Wat betekent dat ze de sleutel in handen hebben om aan structurele oplossingen te werken voor de armoede in de wereld. En aldus de verwezenlijking van de Millenniumdoelstellingen een stuk dichterbij te brengen. Niets te snel want dit jaar is het vijf jaar geleden dat die doelstellingen werden afgesproken door 189 landen binnen de Verenigde Naties. In september houdt de VN overigens een evaluatie van de resultaten tot nog toe - en dat dreigt, niet erg verbazend, een heel mager beestje te worden. Waar waren we: de G8 dus. Een soort informele wereldregering die de facto enkel de belangen verdedigt van de rijksten die in de rijkste landen leven.
Wat dan te denken van het huidige voorstel van schuldverlichting zoals dat met veel bombarie werd aangekondigd? Er volgt een discussie op de bus:
- van alle armste landen vallen er 24 uit de boot, slechts 18 landen komen in aanmerking
- Het gaat niet om 100% van de schulden
- In ruil voor de schuldkwijtschelding moeten ze het gewone liberaliseringsprogramma volgen zoals het IMF dat al jaren oplegt (wat maakt dat er een vogel voor de kat zijn voor de machtige multinationals uit het noorden)
- Een van de voorwaarden voor het verkrijgen van de kwijtschelding is "goed bestuur," een begrip dat nogal voor interpretatie vatbaar is.
Allemaal serieuze adders onder de mooie pelouse van het golfterrein in Gleneagles, waar de wereldleiders volgende week samenkomen. Langs de andere kant, krijgen deze 18 landen ook kwijtschelding van de IMF en Wereldbank schulden, dan is dat toch wel een realisatie. Een resultaat dat volgens David veel te maken heeft met de druk van de mondiale andersglobaliseringsbeweging. We hebben echter alle reden om achterdochtig te blijven, zoals blijkt uit twee nieuwsberichten die Christophe van Indymedia Belgie wist op te vissen.
Zo is volgens George Monbiot, gerenomeerd journalist bij The Guardian, een van de voorwaarden om de schuld in Uganda kwijt te schelden niets meer of minder dan de liberalisering van de watervoorraden... Let wel, niet de watervoorziening maar de voorraden zelf! Om maar te zeggen dat het 11.11.11 campagnethema van 2004 geen slag in het water was.
Een tweede, veelzeggend voorbeeld: volgens Reuters eiste de V.S. het tussen haakjes zetten van de volgende zinsnede in de voorgestelde sneuvelnota van de G8 tekst: "our world is warming" en "we know that the increase in global warming is due in large part to human activity." Door deze tekst tussen haakjes te zetten komt ze in aanmerking voor mogelijke verwijdering.

Genoeg reden om bij ieder van ons een rood lampje te doen branden. De inzet is groot. Politieke wil is een fictie. Politieke wil moet je afdwingen. En met enkele honderdduizenden op straat en honderden campagnes die nu overal ter wereld het licht zien zou dat toch al iets moeten geven. Edinburgh, here we come!