The Hours

Vanavond nog eens "The Hours" gezien. Sommige films blijven de moeite waard om een tweede maal te bekijken. Afgezien van het horror gevoel dat me nog steeds bekruipt bij Noord-Amerikaanse 'suburbs' uit de jaren '50 van de vorige eeuw en dat onmiddellijk herkenbaar is... afgezien van dit 'madeleine-effect' was me vooral de tragiek van Virginia Woolf en van Richard bijgebleven.

Na het lezen van de bespreking op Digg wil ik die professionele mening zo snel mogelijk vergeten ook al brengt ze me interessante wetenswaardigheden bij zoals de bijkleuring van de scenes uit de drie verhaallijnen. Recenties lees je best op voorhand, nooit naderhand, tenzij voor onbenullige films. Ze kunnen je kijkervaring grondig vergallen, al is het maar door ze te verknippen in een hoop losliggende observaties.

Wat voor een genie moet je zijn om een verhaal te schrijven dat zo goed het menselijk drama weergeeft van twee zo verschillende vrouwen, Laura Brown in 1954 in een Noord-Amerikaanse buitenwijk en Clarissa Vaughan in 2001 in het bij uitstek urbane biotoop van New York City. Twee vrouwen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende levens. Het klopt dat de individuele mannen niet als monsters worden voorgesteld maar dat het leven wordt gedomineerd door een masculiene ordening.
De vraag blijft: hoe die patstelling te doorbreken? Want eerlijk toegegeven, als er iets is wat het vermogen in zich draagt de mens gelukkiger te maken, dan is het de oplossing van het man-vrouw enigma. Daartegenover is de condition humaine en het raadsel van de dood klein bier.