Britse joden laten zich niet langer spannen voor kar van het Zionisme

Er beweegt wat in de Joodse Diaspora. Dat is het minste wat je kan zeggen. Na jaren waarin elke joodse dissidente stem onmiddellijk als nestbevuiler en verrader werd gebrandmerkt door de Zionistische lobbies krijgt de tegenbeweging een nieuwe adem. Eergisteren stond in de Independent nog volgend bericht "British Jews break away from 'pro-Israeli' Board of Deputies," over de weigering van een groot deel van de joodse gemeenschap om zich nog langer achter de kar te laten spannen van "zij die beweren die beweren te spreken voor alle Joden." Er komen barsten in de opgedrongen consensus die al jaren elke joodse kritische stem onmiddellijk als nestbevuiler en verrader brandmerkt. Alsof kritiek op het gewelddadige en racistische beleid van de Zionistische staat gelijk staat met 'antisemitisme,' nog steeds één van de belangrijkste nepargumenten van de protagonisten.
Eind 2006 kwam reeds het boek "In de naam van de Thora" van Yakov M. Rabkin uit, een boek dat internationaal nogal wat opschudding veroorzaakt. Voor mij is dit de eerste keer dat ik een boek tegenkom dat de complexe relatie tussen de wildgroei aan betekenissen rond de Joodse geschiedenis op wetenschappelijk verantwoorde wijze en bovendien leesbaar presenteert. Binnen enkele dagen volgt nog een bespreking.
Deze recente heropleving van het antizionisme heeft de 'joodse staat' (een anomalie maar goed het is de realiteit) overigens geheel aan zichzelf te danken. Als je de recentste lezersbrieven van onze productiefste mediawatcher Mario Bergen leest dan weet je het wel: "Geluidsbommen blijven Gaza opschrikken" en "Hamas moet ontwapenen, terwijl Israël bewapent."

NB: Volgens het Groene Boekje schrijf je "Jood" met hoofdletter als het gaat over een lid van het Joodse volk en "jood" met kleine letter als het een aanhanger van het joodse geloof betreft. Die regel heb ik hierboven gevolgd.
NB: Ik geef deze post ook het trefwoord "diaspora" omdat het zo'n interessant gegeven is: het interesseert me te begrijpen wat er gebeurt met mensen die leven buiten een 'culturele staatsverbondenheid.' Natuurlijk gaat het niet alleen over de Joodse diaspora (al heeft die enkele unieke kenmerken) maar evengoed over de Armeense of de Palestijnse.